Guardian Master ภาคพิเศษ : คฤหาสน์ปริศนา

Cookiez

#1 : การตรวจสอบหมู่บ้าน วอร์ริส ฟอร์เรสต์

วอร์ริส ฟอร์เรสต์ เป็นหมู่บ้านหนึ่งของอาณาจักรเกรเทียสซึ่งเป็นสถานที่ที่ค่อนข้างเงียบสงบ ร่มรื่นเต็มไปด้วย
ธรรมชาติอันสวยงามเนื่องจากตัวหมู่บ้านตั้งอยู่ติดกับผืนป่าใหญ่ ดังนั้นจึงมีความอุดมสมบูรณ์และสามารถพบสัตว์ป่า
หายากได้มากมาย ณ ที่นั่น

"และ... ตามปกติแล้วทางการต้องส่งการ์เดี้ยนไปตรวจเช็คความเรียบร้อยของทุกหมู่บ้านปีละครั้ง แต่สำหรับหมู่บ้าน
วอร์ริสต์ ฟอร์เรสต์นี้ ดูเหมือนจะละเลยการตรวจสอบมาหลายปีแล้ว" เจ้าหญิงนิย์พูดขึ้นในห้องประชุมการ์เดี้ยน
ที่มีการ์เดี้ยนนั่งกันอยู่หรอมแหรมเนื่องจากส่วนใหญ่ติดภารกิจของตนทำให้มาร่วมประชุมได้ไม่ครบทุกคน

"สรุปก็คือพี่นิย์อยากให้ส่งการ์เดี้ยนไปตรวจสอบหมู่บ้านนั้น?" โจ้ อัศวินขั้นสองที่วันนี้ทำหน้าที่รองประธาน
การประชุมเอ่ยปากขึ้น

"ใช่แล้ว เอาจริงๆก็คิดว่าหมู่บ้านนั้นก็คงยังสงบสุขดีตามประสาหมู่บ้านวอร์ริส ฟอร์เรสต์แหละ แต่ยังไงๆก็อยาก
ให้ไปตรวจสอบบ้าง เผื่อจะมีชาวบ้านคนไหนมีปัญหา ทางการจะได้ยื่นมือเข้าช่วย"

"ถ้าอย่างนั้นรอบนี้จะส่งใครไปล่ะครับ" โจ้พูดแล้วกวาดตามองรอบๆห้อง มองเหล่าการ์เดี้ยนที่ยังว่างงานกันอยู่
แต่แล้วจู่ๆประตูห้องประชุมก็เปิดออก

"ขอโทษครับ!" สองเสียงร้องประสานกันพลางวิ่งทุลักทุเลมาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นุ่มนิ่มของห้องประชุม กล้ากับเต้ยนั่นเอง

"ทำไมเพิ่งมากันเอาป่านนี้ " นิย์ดุ "ประกาศไปตั้งแต่ 3 วันก่อนแล้วไม่ใช่เหรอว่าวันนี้มีประชุม
นี่นึกว่าไม่มาเพราะป่วยหรือรับภารกิจกันไปแล้วซะอีก"

"ขอโทษคร๊าบ" กล้ากับเต้ยพูดพร้อมกันอีก ก่อนจะหันมามองกันเอง

"ก็พี่เต้ยน่ะสิ มัวแต่เล่น ro ---"

"เอาน่าๆ ว่าแต่มีอะไรนะครับ" เต้ยพูดแล้วนั่งหลังตรงทำทีเป็นว่าสนใจการประชุมเสียเหลือเกิน

"... เอาเป็นว่าส่งเจ้าสองตัวนี้ไปก็ละกัน " จู่ๆนิย์ก็พูดขึ้น "ถือเป็นการลงโทษที่เข้าประชุมสายไปในตัว"

"เอ๋? ส่งอะไรเหรอฮับ" กล้าถามในขณะที่เต้ยก็มองเจ้าหญิงของอาณาจักรอย่างงงๆ

"คือพี่นิย์กำลังหาการ์เดี้ยนไปตรวจสอบหมู่บ้านวอร์ริสต์ฟอเรสต์น่ะ ไม่ได้ตรวจที่นั่นมาเป็นปีๆแล้ว" โจ้สรุปให้ทั้งสองคนหายงง

"นั่นไง มาสายนิดเดียวงานเข้าเลย " เต้ยบ่น

"โจ้ก็ไปด้วยละกัน เจ้าพวกนี้ไปกันเองสองคนพี่ไม่ไว้ใจ"

"อ้าว! โดนด้วยเฉย"

"กลับมาแล้วก็สรุปผลให้พี่ฟังด้วย เป็นอันว่าวันนี้จบการประชุมแต่เพียงเท่านี้" เจ้าหญิงนิย์พูดแล้วเดิน
ออกจากห้องประชุมไป ปล่อยให้การ์เดี้ยนและอัศวินผู้เคราะห์ร้ายนั่งมองตากันปริบๆ




"สุดท้ายผมก็ต้องติดร่างแหไปด้วยเฉยเลย " โจ้บ่นในขณะที่ทั้งหมดเดินมุ่งหน้าไปยังสถานีรถม้า
"ทั้งที่ภารกิจนี้มันภารกิจระดับต่ำแท้ๆ ไหงอัศวินระดับสองต้องมารับหน้าที่นี้ด้วย"

"โถ่ ที่จริงไม่ต้องไปก็ได้มั้ง ที่วอร์ริสน่ะ สงบสุขจะตาย ไปเช็คกันกี่ทีๆก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรนี่นา" เต้ยยกมือประสานที่ท้ายทอย
พร้อมกับเดินไปบ่นไป "ครั้งนี้ก็หายหน้าหายตาไปซักสองวันแล้วเนียนๆว่าไปเช็คมาแล้วก็ได้มั้ง ไม่มีใครรู้หรอก ฮุฮุ"

"อยากโดนเด้งรึไง อัศวินระดับสองอยู่ตรงนี้นะ" โจ้พูดปราม

"พี่เต้ยน่ะ วันๆก็ติดอยู่กับบอร์ดเกม ro ไม่งั้นก็เพื่อนที่สนิทที่สุดที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วอยู่แค่สองอย่างนี่แหละ" กล้าพูดบ้าง
"น่าจะถูกปลดจากการ์เดี้ยนซะให้เข็ด"

"โถ่น้องกล้า เผาพี่อีกแล้ว!" เต้ยว่า "เอาจริงๆเท่าที่ดูในห้องประชุมก็ขาดประชุมไปตั้งหลายคน พวกที่ไม่ได้รับภารกิจแถม
ไม่เข้าประชุมอะ ทำไมไม่ใช้เจ้าพวกนั้น พวกเราแค่มาสายเอง โถ่"

"เอาเถอะ ไหนๆก็โดนมอบหมายมาแล้ว ทำๆไปเถอะน่า อย่างเก่งก็เสียเวลาเดินทางไปกลับแค่ 2 วันเท่านั้นแหละ"
โจ้บอก "รถม้ามาแล้ว รีบไปกันเถอะ"




กว่าทั้งสามจะเดินทางมาถึงก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว และเป็นตามคาด วอร์ริส ฟอร์เรสต์ ยังคงเงียบสงบ
เหมือนทุกคราที่ได้มาเยือน หมู่บ้านขนาดใหญ่ถูกโอบล้อมอยู่ระหว่างกลางผืนป่ากว้าง มีต้นไม้ขึ้นแซม
แบ่งหมู่บ้านเป็นสามส่วนใหญ่ๆส่วนกลางเป็นส่วนหลักของหมู่บ้าน มีที่ทำการหมู่บ้าน โรงเรียน และพื้นที่สาธารณะอื่นๆ
ส่วนฝั่งซ้ายและขวาเป็นบริเวณบ้านเรือนซึ่งกว้างขวางพอดู โดยฝั่งซ้ายจะไม้ต้นไม้ขึ้นรกทึบและมืดครึ้มด้วยเงาไม้ใหญ่
มากกว่าฝั่งขวาและฝั่งกลางซึ่งจะดูโล่งโปร่งกว่า นอกจากนี้ ฝั่งซ้ายสุดยังเป็นพื้นที่สุสานของหมู่บ้านอีกด้วย

"อ้อ มาตรวจเช็คที่นี่รึครับ เห็นทางการไม่ส่งคนมาดูนานแล้ว นึกว่าลืมพวกเราไปแล้วเสียอีก" หัวหน้าหมู่บ้านพูดติดตลก
"มาครับมา ผมจะพาเดินชมบริเวณโดยรอบเอง"

ทั้งสามได้รับการต้อนรับจากหัวหน้าหมู่บ้านเป็นอย่างดี พร้อมกับได้รับการพาทัวร์ดูรอบๆหมู่บ้าน ซึ่งก็ดูปกติดีทุกอย่าง
ผู้คนก็ดูสดชื่นแจ่มใสดี ตลาดรวมถึงร้านขายของเล็กๆน้อยๆในหมู่บ้านก็ดูจะไม่มีปัญหาอะไร ดูเป็นหมู่บ้านที่สงบสุข
และน่าอยู่ดีทีเดียว

"ดูๆแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไรสินะครับ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราคงต้องขอลงพื้นที่ตรวจให้ละเอียดอีกนิดนะครับ" โจ้พูด

"หา! ต้องลงด้วยเหรอ ดูๆแค่นี้ก็พอแล้วม้าง" เต้ยพูดขึ้น

" นี่เรามาทำงานนะ" โจ้กับกล้าพูดพร้อมกัน

"อ้อ เชิญตามสบายเลยครับ" หัวหน้าหมู่บ้านตอบ "แล้วคืนนี้มีที่พักหรือยังครับ หรือจะมาพักที่บ้านพักของผมก็ได้"

"ไม่ดีกว่าครับ ว่าจะหาพักที่โรงแรมในหมู่บ้านนี่แหละ" โจ้บอก "จะได้สังเกตการณ์อะไรได้ถนัดด้วย"




หลังจากตรวจสอบส่วนกลางของหมู่บ้านเสร็จ ค่ำนั้นทั้งสามเข้าพักที่โรงแรมใหญ่กลางหมู่บ้าน ซึ่งชั้นสองและสามเป็นห้องพัก
ส่วนชั้นหนึ่งเป็นบาร์ที่มีบริการอาหารและเครื่องดื่ม ทั้งสามนั่งลงที่โต๊ะใกล้เคาท์เตอร์ก่อนจะโบกมือเรียกบริกรเพื่อสั่งอาหาร
แต่แล้วโจ้ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวใกล้ๆคุยกัน

"นี่... ได้ข่าวรึยัง... เอาอีกแล้วนะ... คฤหาสน์หลังนั้นน่ะ" ชายหนุ่มคนแรกพูดขึ้น

"คฤหาสน์ที่เค้าลือกันว่าเฮี้ยนๆอะนะ" อีกคนที่มาด้วยกันถามอย่างตื่นๆ "คราวนี้มีเรื่องอะไรอีกล่ะ"

"จะอะไรอีกล่ะ เมื่อวานมีคนเจอดีอีกแล้วน่ะสิ" คนแรกเล่าต่อ

"หา! คฤหาสน์นั่นอีกแล้วเหรอ" ชายร่างใหญ่ที่นั่งโต๊ะตัวถัดไปเข้าร่วมการสนทนาโดยไม่รอการเชื้อเชิญ
บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปทันที ทุกคนในบาร์หยุดพูดและพร้อมใจกันเงี่ยหูฟัง
แม้แต่บริการสาวที่เดินมาเสิร์ฟอาหารก็หยุดฟังกับเขาด้วย

"คราวนี้อะไรอีกล่ะ" ชายแก่โต๊ะติดๆกันถามพร้อมกับมองออกไปทางฝั่งซ้ายของหมู่บ้านอย่างหวาดๆ

"แค่เมื่อวานวันเดียวเจอดีกันสองคนเลย" ผู้เปิดหัวข้อสนทนาพูดต่อ "คนแรกก็แมรี่ที่ทำงานที่ร้านขายดอกไม้ไง
พอดีมีลูกค้าสั่งให้เอาดอกไม้ไปส่งแถวๆนั้น แมรี่ก็ไม่อยากไปนักหรอกแต่เป็นงานนี่นะช่วยไม่ได้
ทีนี้พอจะไปส่งดอกไม้ก็ต้องผ่านคฤหาสน์นั่นใช่มั้ยล่ะ แมรี่ก็ได้ยินเสียงแปลกๆดังออกมาจากคฤหาสน์นั่น"

"เสียงแบบไหนล่ะ" คนหนึ่งถามขึ้น

"เสียงเหมือนเสียงกรีดร้องน่ะ ทีนี้แมรี่ก็เลยมองไปที่ตัวคฤหาสน์" ชายคนนั้นเล่าต่อ "แล้ว... ตรงหน้าต่างบานใหญ่
ที่ชั้นสามน่ะเธอเห็นมีเงาดำๆยืนอยู่"

ทั้งห้องที่เงียบอยู่แล้วดูเหมือนจะเงียบกริบกว่าเดิม

"แล้วแมรี่เป็นยังไงล่ะนั่น"

"ก็เป็นลมไปเลยน่ะสิ มีคนไปเจอเข้าตอนนี้ยังนอนอยู่ห้องพยาบาลของหมู่บ้านอยู่เลย แต่ก็ได้สติแล้วล่ะ"

"แล้วอีกเรื่องล่ะ" มีอีกคนถามขึ้นแต่ถูกโจ้ขัดการสนทนาก่อน โจ้เดินไปที่ชายผู้เล่าเรื่องพร้อมกับแสดง
ตราอัศวินระดับสองให้เขาดู คนในห้องส่งเสียงฮือฮาเมื่อมองเห็นตรานั้น

"ขอโทษนะครับ คฤหาสน์ที่ว่านั่น อยู่ในหมู่บ้านนี้เหรอครับ"

"อ้อ... ใช่แล้ว อยู่ที่ฝั่งซ้ายของหมู่บ้านน่ะครับ" ชายผู้เล่าเรื่องกล่าว "เป็นคฤหาสน์ร้าง ไม่มีใครอยู่มานานแล้ว"

"ช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับคฤหาสน์นั้นให้ฟังแบบละเอียดๆหน่อยได้มั้ยครับ" โจ้พูด




ตอนต่อไปเร็วๆนู้นนั้นนี้~~~~~~~

KZGtaye

อาาห์ ไม่ทันไรก็จะเอาชีวิตไปทิ้งที่คฤหาสน์กันซะแล้ว

ElixLyon

บริกรสาวต่างก็เข้ามาฟังเรื่องเล่าของข้า

ข้ามาที่นี้เพื่อรับ 1 G!

oSolitaryo

เห็นไหมม จากเรืองนี้ทำให้รู้ว่า 3 คน เต้ย โจลิโจ้ กบ้า เป็นตัวอันตรายในเกรเทียส สมควรเนรเทศ----
ไปที่ไหนที่นั่นมีปัญหาาา ไม่ดีๆ

และโจลิโจ้นายจะไปยุ่งกับเรื่องของชาวบ้านทำมายยย ปล่อยให้มันเฮี้ยนอย่างนั้นแหละดีแล้ว ได้รายได้จากการท่องเที่ยวด้วยย ถ้านายไปยุ่งนายไปเฉลย รายได้ชาวบ้านจากการท่องเที่ยวจะหดหายนะ !! และนายก็จะกลายเป็นคนที่ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนนะ !!

MONGONGAMER

เดี๋ยวนะ หมู่บ้านที่อยู่ใกล้ป่าแล้วสงบสุขคงไม่ใช่ติดกับป่าเซเธียสินะ
ปล.พี่ขาวไปเมอร์ริคกะผมมะใช่เหรอ หรือว่านี่คือช่วงเวลาก่อนจะเกิดเหตุการณ์ผู้พิทักษ์แห่งดิสขัด

satang2401

เผาคฤหาสน์เพื่อจบปัญหาง่ายดี

jojo741963

ทำไมอ่านแล้วมันออกแนวสยองขวัญ เหมือนอ่าน Creepypasta มากๆ

klakung25

กร๊๊ดด ได้เดินทางร่วมพี่โจ้พี่เต้ยยยย
ในโมเม้นต์ตอนสำรวจคฤหาสน์มันต้องมีโมเม้นโรแมนซ์ชั่ยมั่ยย ชั่ยมั่ยชั่ย---

Cookiez

#2 : ตำนานคฤหาสน์วอร์เรนเซีย

"จะไปดูคฤหาสน์นั่นจริงๆน่ะเหรอพี่โจ้" กล้าถามในขณะที่ทั้งสามเดินออกมาจากตัวโรงแรมหลังทานอาหารเสร็จ
เรื่องที่เพิ่งได้ยินมายังคงวนเวียนอยู่ในหัว

"ก็ต้องไปดูหน่อยสิ นับว่าเป็นเรื่องที่ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนเหมือนกันนี่นา"

"แต่พวกเราไม่ใช่หมอผีนา..." เต้ยพูดบ้าง "ออกจะเกินหน้าที่ของพวกเราไปหน่อยรึเปล่า"

"แต่จะให้ปล่อยไว้เฉยๆได้ยังไงล่ะ" โจ้ไม่เห็นด้วย "อีกอย่างที่ผมกังวลก็คืออาจจะมีคนใช้คฤหาสน์นั่นในการ
วางแผนทำอะไรสักอย่างที่ไม่ดีก็ได้ ส่วนพวกเสียงกรีดร้อง เงา หรือเรื่องประหลาดๆที่ชาวบ้านเจอกัน
ก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับผู้ที่มีเวทมนตร์น่ะ อาจจะไม่มีผีจริงๆก็ได้"

"ถึงอย่างนั้นก็น่ากลัวอยู่ดีอะพี่" กล้าบอก "แล้วในพวกเราก็มีแต่พี่ที่มีตำราเวทมนตร์ ผมกับพี่เต้ยมีแค่มีดสั้นกับดาบเอง"

"เอาน่ะ จะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้หรอก อย่างน้อยก็ขอเข้าไปดูซักหน่อย" โจ้ยืนยัน

"แล้วจะไปกันมืดๆเนี่ยนะ... รอพรุ่งนี้ดีกว่ามั้ย" เต้ยบอกอย่างหวาดๆ

" ไปกันตอนนี้แหละ จะกลัวอะไรขนาดนั้น"

"โหยยย แล้วพี่ไม่กลัวบ้างเหรอ" กล้าร้อง "ฟังดูน่ากลัวจะตายไป เจ้าของคฤหาสน์ก็หายตัวไปอย่างปริศนาเมื่อ 10 ปีก่อน
ป่านนี้เป็นตายร้ายดียังไงก็ยังไม่มีใครรู้ แค่นี้ก็น่ากลัวแย่แล้ว ละช่วงนี้ยังมีแต่เรื่องประหลาดๆที่หาคำอธิบายไม่ได้เกิดขึ้นที่นั่นอีก
ไม่ไปไม่ได้เหรอพี่โจ้"

"พวกนายเป็นการ์เดี้ยนจริงรึเปล่าน่ะ " โจ้พูดเชิงปรามในขณะที่เดินนำหน้าอีกสองคน "ก็เห็นๆกันอยู่ว่ามีชาวบ้าน
เดือดร้อนเพราะเรื่องนี้ ถ้าหนีกลับเมืองหลวงจะรายงานเรื่องนี้กับพี่นิย์ยังไง"

"อะๆ งั้นไปก็ไป ขาวคนนี้จะรับหน้าที่ดูลาดเลาที่หน้าคฤหาสน์ให้เอ๊ง"

"โห ไม่ค่อยป๊อดเท่าไหร่เลยนะพี่" กล้าแซะ

"เข้าไปกันหมดทุกคนนั่นแหละ รีบเดินได้แล้ว" โจ้ถอนหายใจก่อนจะเดินนำต่อไป





เดินออกจากส่วนกลางได้ไม่นานก็มาถึงฝั่งซ้ายของหมู่บ้าน แม้ในยามอาทิตย์ตกก็ยังมีผู้คนออกมาเดินเล่นและทำกิจวัตร
นอกบ้านให้เห็นอยู่บ้าง เด็กๆบางคนกำลังวิ่งเล่น บางครอบครัวก็กำลังก่อกองไฟนอกบ้านเพื่อเตรียมทำอาหารเย็น

"ทางนั้นสินะ" โจ้พูดแล้วมองไปที่ถนนทางซ้ายมือที่ทอดยาวไกลออกไป บรรยากาศมืดครึ้มปรากฎชัด
แถวนั้นมีบ้านเรือนหลายหลังแต่ไม่ค่อยมีผู้คนให้เห็นเท่าไหร่ ที่เห็นเดินอยู่บนถนนสองสามคนก็เหมือนกำลังรีบเดินกลับบ้าน
พวกเขาหันซ้ายทีขวาที ท่าทางหวาดกลัว คงอยากเดินให้ถึงที่หมายโดยเร็ว

"พวกคุณมาจากไหนรึครับ ไม่คุ้นเลย" ชายชราศีรษะล้านที่กำลังขุดแปลงดินอยู่แถวนั้นเดินมาถามทั้งสาม

"พวกผมมาจากเมืองหลวงน่ะฮับ ทางการสั่งให้มาตรวจสอบหมู่บ้านวอร์ริส ฟอร์เรสต์" กล้าตอบ

"อ้อ! คงจะเป็นพวกการ์เดี้ยนสินะครับ" ชายชราพูด "แต่ว่าอาทิตย์ตกดินแล้ว ยังจะตรวจสอบหมู่บ้านอีกรึครับ
ผมว่ารอพรุ่งนี้เช้าค่อยมาดีไหม... แถวนี้มันน่ากลัวนะครับ"

"คุณหมายถึงคฤหาสน์นั้นสินะครับ" โจ้ถาม

"ครับ คฤหาสน์วอร์เรนเซีย..."

"อยู่ทางถนนฝั่งซ้ายสินะครับ อืม... บรรยากาศน่ากลัวจริงๆนั่นแหละ" โจ้พูดแล้วมองไปที่ถนนเส้นนั้นอีกครั้ง
บัดนี้ไม่เหลือใครอยู่บนถนนสายนั้นแล้ว "ดูเหมือนคุณจะอยู่ที่นี่มานานแล้ว ช่วยเล่าเรื่องคฤหาสน์ให้ฟังหน่อยได้มั้ยครับ
พวกเรื่องก่อนที่เจ้าของคฤหาสน์จะหายตัวไป ก่อนหน้านั้นเป็นยังไงบ้างครับ"

"โอ้ย แต่ก่อนผมค่อนข้างซี้กับเจ้าของคฤหาสน์เลยล่ะ เมื่อซัก 15 ปีก่อนน่ะ สมัยนั้นแถวนี้ไม่ได้น่ากลัวเหมือน
ตอนนี้หรอกนะครับ...

...เจ้าของคฤหาสน์หลังนี้มีชื่อว่าวอร์เรนท์ ภรรยาของเขาคือคุณอลิเซีย คุณวอร์เรนท์เป็นเศรษฐี ร่ำรวยจากธุรกิจ
สถานีรถม้าและบริการขนส่งต่างๆ ตอนนั้นเขามีม้าในครอบครองเป็นพันๆตัว คฤหาสน์นี้เขาก็สร้างหลังจากแต่งงานไม่นาน
หลังสร้างเสร็จ ที่นั่นก็กลายเป็นสีสันของหมู่บ้านไปเลย คุณวอร์เรนท์น่ะใจดีมาก เขามักจะจัดงานเลี้ยงแล้วเชิญ
ทุกคนในหมู่บ้านมาเป็นแขกแทบทุกสัปดาห์ กิจการเขาก็ไปได้ดี ธุรกิจใหญ่โตขึ้น คฤหาสน์ของเขาก็สวยงามไม่ได้รกร้าง
น่ากลัวเหมือนอย่างตอนนี้ มีคนรับใช้พร้อมสรรพ ทั้งแม่ครัว สาวใช้ คนสวน ตอนนั้นใครๆก็ชอบคฤหาสน์นี้กันทั้งนั้น

เวลาผ่านไปหลายปีคุณอลิเซียก็ให้กำเนิดลูกชายคนหนึ่ง แน่นอนว่าคุณวอร์เรนท์จัดงานฉลองใหญ่โต แต่หลังจากนั้น
ไม่นานคุณอลิเซียก็ป่วยเป็นโรคประหลาด ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าโรคอะไรกันแน่ ฟังจากคนที่บ้านอยู่แถวนั้น
เค้าเล่าว่าคุณอลิเซียซูบผอมไปมาก ขอบตาก็คล้ำเหมือนคนอดนอน แถมตอนกลางคืนคนที่อยู่บ้านติดกับคฤหาสน์นั้น
ยังยืนยันว่าได้ยินเสียงแปลกๆที่ทำให้ขนหัวลุกดังมาจากตัวคฤหาสน์อีก เสียงเหมือนเสียงคนกรีดร้อง หรือเสียงอะไรสักอย่าง
ลากไปมากับพื้น หรือครูดไปกับผนัง เค้าว่ากันแบบนั้นนะครับผมไม่เคยได้ยินหรอก
พอชาวบ้านลองไปถามว่าเสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงอะไรก็ไม่มีคำตอบจากเจ้าของคฤหาสน์แต่อย่างใด
จนบ้านใกล้เรือนเคียงพากันย้ายบ้านกันไปหมดก่อนที่คฤหาสน์นี้จะน่ากลัวเหมือนทุกวันนี้อีกครับ

แต่คุณวอร์เรนท์เองก็ไม่ได้นิ่งเฉยกับอาการป่วยประหลาดของภรรยาตนเอง เขาพยายามตามหมอทุกศาสตร์ทุกแขนง
มารักษาภรรยาของตน แต่ไม่ว่าหมอคนไหน จะรักษาด้วยวิธีหรือยาตัวใดก็ไม่เป็นผล คุณอลิเซียซูบซีดลงไปทุกวัน
จากหญิงงามคนหนึ่งกลายเป็นมนุษย์ที่มีสภาพไม่ต่างจากซากศพ คุณวอร์เรนท์เองก็คงเครียดเรื่องอาการป่วย
ของภรรยา เขากลายเป็นคนเงียบๆ ไม่สุงสิงกับใคร งานเลี้ยงที่เคยจัดแทบทุกสัปดาห์ก็ไม่มีอีกต่อไป
และคฤหาสน์วอร์เรนเซียก็ไม่เปิดต้อนรับบุคคลนอกอีกเลย ไม่นานเหล่าคนรับใช้ทั้งหลายก็ทนไม่ไหว
เพราะนอกจากเสียงที่ได้ยินทุกคืนแล้ว ยังเล่ากันอีกว่าเจอเรื่องแปลกๆที่หาคำอธิบายไม่ได้อีกด้วย
ในที่สุดพวกคนรับใช้ก็พากันลาออกจนเหลือแค่พ่อบ้านแก่ๆคนเดียว

ไม่นานคุณอลิเซียก็เสียชีวิต คุณวอร์เรนท์จัดงานศพแบบเงียบที่สุด เขาไม่เชิญใครเลย ทั้งงานมีแค่เขาและลูกชาย
ตัวน้อยเท่านั้นเป็นงานศพที่เงียบที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งหมู่บ้านมาเลยละมั้งครับ เขาฝังศพคุณอลิเซียที่สุสานของหมู่บ้านนี่แหละ
หลังฝังศพคุณอลิเซียได้ไม่นานก็เกิดเรื่องอีก ธุรกิจของเขาจู่ๆก็ถูกยักยอกโดยเพื่อนร่วมงาน จนสุดท้าย
มหาเศรษฐีอย่างคุณวอร์เรนท์ก็เหลือแต่ตัวกับคฤหาสน์ของเขานี่แหละ นอกจากนั้นก็คือลูกชายของเขาที่ตอนนั้นก็
ยังเป็นเด็กแบเบาะกับพ่อบ้านแก่ๆที่ยังจงรักภักดีต่อคุณวอร์เรนท์ ทั้งหมดใช้ชีวิตด้วยกันอย่างเงียบๆในคฤหาสน์หลังนั้น
พอเงินหมดก็ประทังชีวิตด้วยการเอาข้าวของในคฤหาสน์มาขาย อยู่ไปได้ไม่นานก็เกิดเรื่องอีก
คฤหาสน์ถูกไฟไหม้โดยที่หาสาเหตุไม่ได้ โชคดีที่ชาวบ้านแถวนั้นช่วยกันดับไฟกันทัน
เลยมีแค่ส่วนหลังและชั้นล่างของคฤหาสน์ที่เสียหาย..."

"หูยยยย! ยิ่งฟังยิ่งน่ากลัวอะ" กล้าพูดขัดขึ้น "ทำไมเหมือนพอคุณอลิเซียคลอดลูกแล้วก็มีแต่เรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกันนะ"

"นั่นแหละครับ คนแถวนี้เลยลือกันว่าลูกชายของทั้งสองเป็นปีศาจร้ายผู้นำคำสาปแช่งมาให้" ชายชราเล่าต่อ
"พอลูกชายคุณวอร์เรนท์-- ผมก็จำไม่ได้แล้วล่ะว่าชื่ออะไร -- อายุได้สักห้าขวบ คุณวอร์เรนท์ก็ใช้เงิน
ก้อนสุดท้ายส่งเขาเข้าโรงเรียนการ์เดี้ยนฝึกหัดในเมืองหลวงโน่น หลังจากนั้นไม่นานทั้งคุณวอร์เรนท์
และพ่อบ้านแก่ๆคนนั้นก็หายตัวไปทั้งคู่ แล้วคฤหาสน์ก็ถูกทิ้งร้างมาถึงทุกวันนี้นั่นแหละครับ"

"อาถรรพ์ แบบนี้ต้องเรียกว่าอาถรรพ์แล้วล่ะ ผมว่าเราอย่าไปยุ่งกับคฤหาสน์นี้กันเต๊อะ" เต้ยพูดแบบกลัวๆ

"แล้วลูกชายของคุณวอร์เรนท์ล่ะครับ" โจ้ถามต่อโดยไม่สนใจอากัปกิริยาของกล้าและเต้ย

"ไม่มีใครเห็นอีกเลยครับ น่าจะอยู่เมืองหลวงนั่นแหละ ป่านนี้อาจจะเข้าบรรจุเป็นการ์เดี้ยนแล้วละมั้งครับ
ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วนี่นา" ชายแก่ตอบ"แต่ผมเล่าขนาดนี้แล้ว คุณจะยังไปที่นั่นอีกรึครับ"

"ก็คงต้องเข้าไปดูหน่อยแหละครับ เป็นหน้าที่นี่นา" โจ้ตอบ

"ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะครับ" ชายชรากำชับ "อย่างที่ผมบอก แถวนั้นไม่มีใครอยู่แล้ว มีแต่บ้านร้างเป็นแถบ
เลยไปอีกนิดก็ถึงสุสานแล้ว บรรยากาศยิ่งวังเวง เอาจริงๆไม่ได้น่ากลัวแค่เรื่องที่ลือๆกันหรอกครับ
เพราะถูกทิ้งร้างมานาน อาจจะมีสัตว์มีพิษ หรือมอนสเตอร์ดุร้ายอาศัยอยู่ก็ได้ ระวังตัวให้ดีนะครับ"

"ครับ ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะครับ" โจ้พูดในขณะที่ชายแก่โบกมือลา


ตอนต่อไปเร็วๆนู้นนี้นั้นโน้น

ตอบทู้ด้วยนะยูว์

oSolitaryo

เรื่องที่จะคอมเม้นโตะคือ

สงสารพนักงานของ วอร์เรนท์ (ชื่ออ่านยากเขียนยากชะมัด) นะครับ ต้องดูแลม้าเป็นพันๆตัว ไม่พอยังต้องมาดูแลคฤหาสต์อันใหญ่โตนี้อีก น่าสงสารพนักงานของเขานะครับ

มีความหมันไส้โจ้เล็กน้อย.. อะไรอยากจะรู้ขนาดนั้นนน ทำไมไม่เข้าไปคนเดียวว และบ้านนั้นอันตรายหรือไม่ไม่รู้ แต่นายดั๊นแกว่งเท้าหาเสี้ยนซะเองเลย--

และสุดท้าย วอร์เรนท์ เข้าใจคิดนะที่จ้าง สาวใช้ แม่บ้าน หึหึ นายนี่มันใช้ได้เลย ฉลาดมาก

และจบ End และคอมเม้นต์ของผมก็จบลงเพียงเท่านี้...