เด็กหอเจอผีเดอะสตอรี่ EP.5

Wondrous_Gaming

ดองมากดองมายหายไปเป็นปีเพราะโครงงานและการสอบอันมหาศาลของเด็กม.ปลายห้องวิทย์-คณิตโครงงานคนนึง แต่ก็ยังคงจำประสบการณ์นี้ได้เป็นอย่างดีแม้เวลาผ่านไปจนเรียนจบมาแล้ว กับตอนที่ 5 ของซีรีส์เรื่องเล่าผีจากนครโรงเรียนประจำชื่อดังกลางป่าอ้อย

"เสียงตามสายเที่ยงคืน"

เรื่องเล่านี้ถึงไม่ได้เล่าก็จะรู้กันดีสำหรับคนนอนดึกทั้งหลายในหอนอนโรงเรียนเรา เพราะเรื่องที่ว่าเกิดขึ้นในช่วงเที่ยงคืนถึงตีหนึ่งเท่านั้น ตอนนั้นเราอยู่กับเพื่อนกัน 7-8 คนในห้องนอนหอ ทุกคนก็หลับกันหมดแล้วแต่เรายังหลับๆตื่นๆอยู่แล้วที่นอนเราติดประตูฝั่งที่เปิดออกไปทางระเบียงตากผ้า ประเด็นคือประตูนั้นเป็นประตูสองชั้นที่ปกติก็ควรจะปิดได้ทั้งประตูทึบและประตูมุ้งแต่ครั้งนี้บานพับประตูทึบมันพังเลยปิดประตูทึบไม่ได้ ทำได้แค่ปิดล๊อกประตูมุ้ง ตอนนั้นมันค่อนข้างสว่างเลยถึงแม้ปิดไฟกันทั้งหอแล้วทำให้รู้สึกว่า 'ไม่ได้แล้วนอนไม่หลับแบบนี้ทำไงล่ะวะ' เราก็พยายามนอนคลุมโปงเพื่อไม่ให้แสงเข้าแต่อยู่ๆออดโรงเรียนก็ดังขึ้นกลางดึก ทุกคนในห้องรวมถึงเราตื่นกันหมดเลยและเปิดไฟขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น พอเสียงออดเงียบลงก็มีเสียงเพลงชาติกับมาร์ชโรงเรียนดังขึ้น ทุกคนถึงกับงงเลยแต่ก็ไม่มีใครกล้าออกไปดู รูมเมททุกคนที่ตอนนั้นเพิ่งผ่านเหตุการณ์เสียงเคาะประหลาดตอนกลางคืนกันมาก็ปิดประตูปิดหน้าต่างล๊อกทุกบานและเราก็รวมตัวกันที่กลางห้องจับมือกันไว้ทุกคน พอเพลงเงียบก็มีเสียงสวดมนต์หลอนๆเหมือนไม่ใช่เสียงคนปกติสวดแต่เป็นเสียงคนแก่แหบๆสวดตามมา เพื่อนบางคนเริ่มร้องไห้เพราะกลัวโดยเฉพาะตูนที่เคยเจอดีที่ห้องนอนนี้มาก่อน เราก็ทำได้แค่ปลอบใจและเกาะกลุ่มไว้ด้วยความกลัว "เออ ไอ้โจรมันจะไปงัดห้องประชาสัมพันธ์ตอนเที่ยงคืนทำเ*ยไรวะ" รูมเมทคนนึงที่หลังจากนี้นางจะเป็นผู้พิฆาตตะขาบด้วยกระดานวาดรูปถามอย่างหัวร้อน ทุกคนพยายามหยุดมันในขณะที่เราพยายามมองออกไปนอกหน้าต่างที่เป็นบานเกล็ดกระจก ก็ไม่มีอะไรนอกจากเสียงตามสายที่เปลี่ยนเพลงไปเรื่อยๆ พอทั้งหมดเงียบลง เราทุกคนก็กลับไปสวดมนต์ก่อนนอนต่อ แต่แน่นอนคืนนั้นก็ไม่มีใครนอนหลับเลยซักคน หลายครั้งต่อมาพอเริ่มเปิดเสียงตามสายทุกวันพระหรือวันสำคัญตอนเที่ยงคืนบ่อยๆ ทุกคนก็เริ่มชินแต่ก็มีบางคนสงสัยว่าเปิดไปทำไมกันแน่ เรากับรูมเมทคนที่ถามว่าเป็นโจรมางัดห้องประชาสัมพันธ์ตอนดึกรึเปล่าเลยออกจากห้องมาที่ระเบียงคืนที่มีเสียงตามสายเที่ยงคืนอีกครั้ง แต่คราวนี้เห็นเป็นตัวๆแล้วไม่ได้มากันคนเดียว………

ตอนนั้นมันติดตามากเพราะเป็นรูปร่างของเงาเหมือนคนค่อยๆปีนจากหลังกำแพงโรงเรียน(หอเราอยู่ใกล้หลังโรงเรียนมีบ้านพักครูติดกำแพงโรงเรียนแล้วหลังโรงเรียนเป็นสุสานกับป่าอ้อย)ข้ามหลังคาบ้านพักครูเข้ามาในโรงเรียนแล้วเดินสี่ขาแบบเหมือนกระดูกแขนขาหักทั้งตัวลงมาที่ถนนข้างหอเรา หลายตัวมากๆ บางตัวก็ลุกขึ้นยืนสองขาได้และหันมองแบบหักคอไปรอบๆตัว แล้วทุกตัวเดินตามเสียงตามสายไปที่หน้าโรงเรียน เราเกือบกรี๊ดแต่รูมเมทกระซิบให้เงียบแล้วบอกว่าอย่าไปทักพวกมันแล้วรูมเมทคนนั้นก็พาเราเดินเข้าห้องไปเงียบๆ ถึงแม้ว่าไอ้ตัวพวกนั้นบางตัวจะหันมาเห็นเราแล้วก็ตาม…

เช้าวันรุ่งขึ้นเรากับรูมเมทพากันไปไหว้ศาลนางฟ้าและหอพระหน้าโรงเรียนก่อนจะได้รู้ความจริงจากรูมเมทอีกคนที่เป็นคนในพื้นที่และเชื่อเรื่องลี้ลับว่าที่เปิดเพลงนี้เป็นพิธีเปิดเพลงส่งวิญญาณคนตายและจะทำในคืนวันพระหรือวันโกนเท่านั้นและห้ามทักคนที่เห็นในขบวนเด็ดขาด เราไปถามคนเฒ่าคนแก่ที่บ้านก็ได้รับการยืนยันและโดนให้พกพระติดตัวหรือผูกสายสิญจน์ไว้ แต่โชคดีที่วันนั้นเราไม่ได้ทักใครเลย…… ไม่งั้นเราอาจจะถูกเอาตัวไปกับไอ้ตัวพวกนั้นแล้วก็ได้…

เป็นตอนที่น่ากลัวมากๆกับการเปิดเสียงตามสายเที่ยงคืน ตอนแรกไม่นึกว่าจะน่ากลัว แต่พอนึกถึงเรื่อยๆก็กลัวจนต้องมาเขียนตอนกลางวันแทน เพราะก็กลัวไอ้พวกนั้นมาตามไปหักคอเอาไปอยู่ด้วย……… เพิ่งมารู้ตอนจะจบเนี่ยแหล่ะว่าใกล้ๆหลังโรงเรียนมีสุสานเพราะเคยนั่งรถผ่าน…… ตอนหน้าคงต้องหาเรื่องที่เบาๆมาบ้างแล้วสิ